انتخاب حسن روحانی یک مهندسی بود با نقش محوری رهبری

طراحی و مهندسی این انتخابات آشکار تر از آن است که پیروزی حسن روحانی و شادمانی اصلاح طلبان بتواند آنرا پنهان کند. میزان رای حسن روحانی به شکل عجیبی در تمام مدت اعلام آرا ثابت ماند و بین 50 و 51 درصد نوسان می کرد و برای ساعت های متمادی رایی اعلام نمی شد. طراحی آنقدر آشکار بود که نه فارس نیوز و نه سایت های نظامی سپاه هیچ گونه دلهره ای برای خبرهای تند و تیزی مانند سال 88 نداشتند. همه چیز آرام و عاقبت همه هم راضی. 

به روشنی دیده می شود که این اجازه برای ورود حسن روحانی بعنوان کاندیدایی که هم بتواند بخش مهمی از جناح راست و بخش مهمی از جناح چپ و میانه را راضی کند صادر شده بود و اساسا هیچ تلاشی از سوی محافظه کاران نه برای اتحاد صورت گرفت و نه نگرانی مهمی میان آنها دیده می شد. حتی بسیج کمترین حرکتی برای شکل دادن حلقه صالحین و شبکه خود برای کاندیدای خاصی نکرد. 

بدین شیوه هم جمیع اصلاح طلبان از جنبشی که سال 88 آغاز شد به روشنی روگردان شده اند و آشکارا پشیمانند که چرا سخن از تقلب گفته اند و هم فهمیده اند که تا رهبر معظم میلشان نکشد امکان هیچ تحرکی وجود ندارد. اکنون آنها همه شکرگزار رهبر معظم اند چون به خوبی می دانند که این او بود که این طراحی را شکل داد و اجازه داد که همه چیز آرام پیش برود.

این او بود که توانست ما را به بازیی بگیرد که همه مبانی اخلاقی مبارزه امان را رها کنیم وتن به بازی او بدهیم. تا او بتواند قدرتمند تر ظاهر شود، دامنش از همه چیز پاک شودو هزینه مهمی برای اعمالش ندهد و اجازه دهد کسی روی کار بیاید که اکثریت روشنفکران و اصلاح طلبان حتی از او بخواهند که تند روی نکند و حتی از جناح راست در کابینه اش داشته باشد و خیلی آرام حرکت کند. 

حال که همه حتی اهل فکر و حقیقت در قامت سیاستمداران رفته اند و همه غرورخود را در بازی شرط بسته اند و اکنون شادکام هم هستند که توانسته گام های خوبی بر جای پای از پیش آماده شده مقام معظم بگذارند، باید گفت ارزشمندترین داشته یک مبارزه جدی و طولانی به شکل مجانی پیش پای او قربانی شد تا چیزی بدست آید که تا چندی دیگر ناامیدهایش آشکار خواهد شد.  

دولت تدبیرو امید چیزی نیست جز "دولت بازی های کنترل شده". همانند جشن شادی امروز در تهران و بعضی

شهرها. 

اصلاح طلبان همه تخم مرغ هایشان در سبد رانی گذاشته اند و حتی خانم جمیله کدیور خواهان عذرخواهی کسانی شده که تحریم کرده اند انتخابات را و یا دیدگاه منفی یی به چنین انتخاباتی داشته اند. اکنون چنان بر این غرور پیروزیی که نه دستاورد آنها که ساخته شده برای کنترل مخالفان ، سوارند که آشکارترین واقعیت ها را نمی بینند . واقعیت هایی که البته کسانی می بینند مانند عباس عبدی که می گوید : 

من شخصا معتقدم كه رهبري نظام در اين قضيه بيشترين نقش را داشت. وقتي حكومتي چهار سال تحت فشار تبليغاتي درباره مسائلي نظير كودتاي انتخاباتي قرار دارد، اما در نهايت انتخاباتي را برگزار كند كه بيش از 70 درصد مردم در آن شركت كنند و بسيار آرام و قابل اعتماد براي همه طرف‌ها، اين انتخابات برگزار شود، اين يك پيروزي عظيم براي حكومت و كشور ايران و مصداق واقعي حماسه سياسي است و اميدوار بايد بود كه در ادامه با اجراي خواست مردم از خلال اين انتخاب خود اين حماسه تداوم يافته و اقتصادي نيز بشود

در واقع اينكه موضوع در چند سال به طور مكرر تكرار مي‌شد كه طرف مقابل، انتخابات را به صورت نهايي مي‌تواند مهندسي كند غلط است. اين يك افسانه است كه بايد براي هميشه كنار گذاشته شود. چون اين انتخابات نشان داد كه اگر اصلاح‌طلبان مانند اين‌بار خودشان درست تصميم بگيرند، هميشه مي‌توانند تعيين‌كننده اصلي انتخابات باشند و كل بازي طرف مقابل را هم تابع بازي خودشان كنند. بنابراين حرفي كه من زدم نافي تاثير اصلاح‌طلبان نيست، بلكه اين دو حرف مكمل هم هستند.

عباس عبدی چیزی را می گوید که اصلاح طلبان دوست دارند فریاد کنند اما رویشان نمی شود و برخی روشنفکران دوست دارند همیشه پنهان بماند . او گفته است:  " مردم در عین اینکه به سیستم انتقاد داردند اما به این سیستم اعتماد نسبی دارند."

باید گفت مردم اعتماد نسبی ندارند، مردم دستکاری می شوند، مهندسی می شوند، روشنفکرانشان جامه سیاست می پوشند و آنها مبهوت می مانند که چه کنند و بازیی ساخته می شود که آنها را که ضعیف شده اند به بازی بگیرد و بعد نتیجه این اعمال بشود " اعتماد نسبی" به حکومت که البته شد و هست.