دریغ کردن غذا از موسوی و امیدواران به کلید

به نظر نشانه های ناامیدی از این امید مفت بدست آمده در حال آشکار شدن است و این دختران موسوی هستند که اینبار نشان دادند که نه تنها تغییری در وضعیت موسوی و رهنورد بوجود نیامده بلکه وضعیت به حدی بی شرمانه شده است که  قابل توصیف نیست. پیمان عارف که امروز با دختران موسوی دیدار کرده از چیزی خبر می دهد که که شوکه کننده است . می گوید:" حتی غذا و خوراك از والدين‌اش دريغ كرده‌اند تا ميرحسين و بانو رهنورد هفته ای را بدون نان يا هركونه غذای ديگری، سيب‌زمينی‌های خانه‌شان را با جيره‌بندی و تحمل گرسنگی بسيار بخورند تا زنده بمانند".

وضعیتی که "امیدواران به کلید" نمی خواهند به اعتراضی جدی در برابر آن دست بزنند. نمی خواهند این بی شرمی و بی شرفی را فریاد بزنند. این بی شرمی و بی شرفی ما هم هست. روزهای اعتراض این مرد بدون آنکه امیدی به مقاومت کردنش باشد، مقاومت کرد. در کنار ما ماند. و اکنون جز به توبه یا مرگش رضایت نخواهند داد. وقتی روشنفکران خسته شوند و از تاثیر اندیشه و حقیقت ناامید شوند و رو آورند به سیاست ورزی ، آنگاه باید انتظار داشت که علایق تغییر کنند و مصلحت ها ارزش و جایگاه والاتری پیدا کنند. گویی دوران حقیقت گذشته است. نگاه کنید به اعتراض ها به ضرب و شتم و گاز گرفتن دختران موسوی. نگاه کنید به موضع گیری خبرگزاری دولت " ایرنا" . نگاه کنید که تا چه اندازه سطح خواسته ها و اعتراض ها مبتذل شده است. نگاه کنید از " ایران قیامت می شه" تا "سکوت فعلی" چقدر راه را پس رفته ایم.