امروز روز جهانی معلولین بود. دردها و فشارهایی که معلولان می کشند تقریبا غیر قابل توصیف است و بخش بزرگی از این فشارها نه از خود معلولیت که از جامعه و نگاههای تربیت نشده و زمخت مردم ناشی می شود. گاهی این خشونت به شکلی پیجیده و پنهان است که گاه فکر می کنم اصلا حرف زدن درباره موضوع هم حاوی اندازه ای از زمختی است و بهتر است که ساکت بود و هیچ نگفت.
امروز داشتم رادیو گوش میکردم، یک مصاحبه بودم با بچه های مشکل دار، بچه هایی که یا مشکلات روحی یا جسمی دارند ،از خانواده رانده شدند و همیشه توی ایستگاههای قطار پرسه می زنند. یکی از پسر ها بیش فعالی داشت. باید دارو مصرف میکرد. ولی حرف جالبی زد. پسر گفت مثلا من امروز داروم را یادم رفته بخورم. همش دارم می پرم بالا و پایین. ولی من فکر نمیکنم من از کس دیگری پایین ترم. آدمها همه با هم برابرند و من هم آدم هستم. ببین خون دارم، قلب دارم، مغز دارم! یعنی اینقدر کیف کردم. این جامعه این فکر را توی ذهن این بچه کرده که آدمها با هم برابرند و اول از همه خودت را به عنوان یک آدم برابر ببین. این را مقایسه کن با روحیه ترحمی که ما توی ایران داریم. حتی نسبت به خودمان حالا دیگر چه برسد نسبت به دیگران. من تازه خودم را از شر روحیه ترحم خودم نسبت به خودم راحت کنم. راه دارزیه همون طور که گفتی.
پاسخحذف