برائت حسن روحانی از فتنه و اردوکشی خیابانی و وظیفه ما

آقای روحانی امروز اعتراض بزرگ مردم را در سال 88 به تقلید از آیت الله خامنه ای "اردوکشی خیابانی" و بدنبال آن "فتنه" نامید تا به کسانی که بدون "تحلیل" و تنها با "امید" به ایشان توجه کردند اکنون بیاندیشیند که ماجرای روی کار آمدن روحانی چگونه مصالحه ای بود و این مصالحه راه به کجا خواهد برد. تمام کسانی که خواستند از خود در این مجلس دفاع کنند از واژه فتنه استفاده کردند و برائت جستند از مشارکت در آن اعتراض انسانی بزرگ. حال شما از کسانی که چنین روشی در دفاع از خود دارند انتظار دارید که برای حق شما قیام کنند ؟ تلاشی برای حق شما بکار ببرند؟ بر اساس کدام منطق و تحلیلی این فکر بوجود آمده است ؟ 
دولت روحانی کارایی اقتصادی را برای افزایش درآمد دولت افزایش خواهد داد. برای همین نفت مهم است، اقتصاد مهم است اما معلوم نیست که این کارایی اقتصادی لزوما به نفع بیشتری برای مثلا کارگران و کارمندان نیز گسترش یابد. این دومی را باز باید به "امید" چشم داشت یعنی از منطق دوری کرد یعنی  در تفکر و تحلیل و انتقاد را تخته کرد. 
مفاهیم آقای روحانی به نظر معنای روشنی دارند اما وقتی در موقعیت انضمامی قرار می گیرند و آقای روحانی بعنوان مثال امروز در مجلس آن مفاهیم را بکار می برد معنای متفاوت خود را پیدا کردند. مفاهیم هم معنای لغت نامه ای دارند وهم معنای انضمامی. نمی توان بواسطه معنای لغت نامه ای مفاهیم فهمید که بعنوان مثال یک سیاست مدار دقیقا در مورد چه چیزی صحبت می کند  بایستی نگاه کرد که او در واقعیت اجتماعی این واژه  را به چه عینیت هایی نسبت داده است و بار معنایی واژه خود را تا چه میزان از واقعیت های گوناگون انباشته است.
مفهوم "اعتدال" حسن روحانی یکی از مهمترین این مفاهیم است. در معنای لغت نامه ای اعتدال معنای کم مایه ای دارد مثل میانه افراط و تفریط . و چون اعتدال مفهوم عاقلانه ای جلوه داده شده است کمتر کسی ممکن است با آن مخالفت کند تا اینکه روزها بگذرد و واقعیت اجتماعی معنای این افراط و تفریط را روشن کند. بعنوان مثال شما بفهمید که مفهوم اعتدال چیزی است که افراطش را آقای روحانی "اردو کشی خیابانی" چندین میلیون معترض صلح طلب در تهران و شهرهای بزرگ تشکیل داده است و تفریط اش را "کهریزک". مطئمنا آقای روحانی برعکس فکر نمی کند مثلا بگوید افراطش کهریزک بوده و تفریطش اردو کشی خیابانی. یا چه عرض کنم دیدید که در واقعیت سیاسی همین مفهومی که به نظر همه روشن بود چقدر می تواند عجیب و غریب باشد و چقدر می توان آنرا برای اهداف متفاوت بکار گرفت؟
اینها مقدمه این گفته امروز آقای روحانی بود که گفته است : چند سال پیش حوادث تلخی روی داد، عده ای اردوکشی خیابانی کردند و عده ای کهریزک درست کردند. آنچه فتنه را خاموش و از تکرار آن جلوگیری می کند، همین حماسه حضور مردم در انتخابات است، بازگشت اعتماد همه مردم به صندوق آرا، اصلاح شیوه ها در اجرا و نظارت ،توازن در رسانه خبری و صدا و سیما، عقلانیت واعتماد و جایگزینی فضای اعتماد و نشاط به جای فضای تردید و اختلاف. 
آقای روحانی روش اعتدالی را به معنای بالا دنبال خواهد کرد. او تلاش خواهد کرد که اردو کش های خیابانی توبه کنند و به اشتباه خود پی ببرند. او تلاش خواهد کرد که آنها از نیرو و انرژی تخلیه شوند و آنگاه امکان رفع حصر و آزادی وجود خواهد داشت. در این راه اصلاح طلبان همراه او خواهند بود و تنها را ه پوشاندن شکست اصلاح طلبی را در این روش خواهند جست. بنابراین تحلیل های جدید از انتخابات 88 و اعتراضات بعد از آن بیشتر تغییر خواهد کرد تا دیگر کسی نتواند از 25 خرداد 88 بعنوان روز تاریخی اعتراض بزرگ یاد کند. تا کسی نتواند همچنان که میر حسین موسوی گفت 25 خرداد را زنده نگه داد. اکنون همه بدنبال آن خواهند بود که این وقایع فراموش شود و آب به آن آتش ریخته شود تا زودتر از شرش خلاص شوند تا امکان مصالحه و پیشبرد آن بهتر فراهم شود. 
این شیوه کار به روشنی تمام انگیزه های مبارزه اجتماعی و سیاسی جدی برای آزادی را به مصلحت و سیاست فرو خواهد کاست و بعد از این کسانی کمتر و دشوارتر راضی خواهند شد که برای آزدایخواهی مبارزه کنند و یا از خود فداکاری نشان دهد. آن سرمایه ای که آزادیخواهان باید ذره ذره برای مبارزه خود جمع کنند را بدست مصلحت گرایان نهادند عاقبت تیره ای برای مبارزات آینده خواهد داشت و آثارش از هم اکنون پیداست. 
گذشته از این که روحانی کیست و چه خواهد کرد این وظیفه روشنفکران است که با صدای بلند از اعتراض مردم از اعتراضات بعد از انتخابات دفاع کنند و به هیچ مصلحتی حاضر نشوند در برابر این شیوه کثیف مصلحت سکوت کنند. ما به کسانی نیاز داریم که حقیقت را در هیچ حالی و برای هیچ منافعی کنار ننهند . ما نیاز داریم که دوباره فریاد کنیم که اعتراض حق ما و شیوه درست مواجه با حکومتی است که هیچ موازینی را رعایت نمی کند. حال که روشنفکران حرفه ای همه سیاستمدار شده اند و به مصلحت چشم دو خته اند بیایید هر یک از ما با صدای بلند بنویسیم و بگوییم که مشروع ترین و قابل دفاع ترین کار را ما با تمام احساس انسانی و ضد استبدادی در آ ن روزها به انجام رساندیم و هنوز هم در این راه باقی هستیم .