مرور کودتا بدون روتوش ، نوشته های بعد از انتخابات سال 88 است که با نابودی وبلاگم در پرشین بلاگ بار دیگر اینجا منتشر می شود. خوشبینی زیاد این نوشته ها از شناخت اندک من از جامعه ایران حکایت می کند.
کجا بودیم ؟
برای تغییرات اندکی در بخش کوچکی از حاکمیت سیاسی تلاش می کردیم تا فرد بهتری سرزمین ما را در دنیای امروز نمایندگی کند. برای این منظور تلاش کردیم ، بسیاری را که سالها بود رای نمی دادند راضی کنیم که باید رای داد به هزار دلیل که هر یک از ما برای هدف خود داشت. فکر نمی کردیم تغییرات ساختاری اتفاق بیافتد، فکر نمی کردیم خون ریخته شود ، فکر نمی کردیم کودتا شود. اما فکر می کردیم تقلب می شود ، رای ما به هیچ انگاشته خواهد شد اما با خود گفتیم ما کار خودمان را می کنیم و برای بعدش ، وقتی پیش آمد فکر می کنیم.
ما فکر نمی کردیم تغییرات ساختاری رخ دهد .
کجا ایستاده ایم؟
آنچه فکر نمی کردیم همگی اتفاق افتاد. در ساختاری که هیچ سخن رسمی یی در عدم پذیرش سخن نظام سیاسی و فرد اول نظام وجود نداشت و همگی روشنفکران برای این عدم پذیرش و مقاومت در برابر آن یا به زندان می افتادند یا از زندگی عادی کنار گذاشته شده و به حاشیه رانده می شدند، سخنی متولد شده است که در برابر سخن ناحق نظام سیاسی و جهت گیری های جانبدارانه فرد اول نظام مقاومت می کند و میلیون ها نفر در حمایت از این حرکت به راهپیمایی مسالمت آمیز دست زده اند.
با این حرکت دیگر نمی توان کسی را مافوق قانون تعریف کرد و انتقاد به دیدگاه و نگرش فرد اول نظام نیز حرکتی مشروع و حق مردم تلقی خواهد شد. مردم دیگر حق دارند بپرسند چرا حرکت مسالمت آمیز مردم را " زورآزمایی" تلقی می کنند؟ همانطور که پیش از این اینها مردم ایران بودند هم اکنون مردم ایرانند. اکنون دیگر این حرکت محدود به دانشجویان نیست که مانند تیر 78 قابل خاموش کردن و سرکوب باشد این حرکت در هر 8 خانه از 10 خانه ایرانی جای دارد و فضایی برای بحث های روزانه و یافتن راه حل های گوناگون و گسترش سطح تحلیل ها و گفتگوها را با خود همراه داد. البته باید گفت باضافه نفرتی که گسترش خواهد یافت. نفرتی که با عکس هایی که انتشار یافته یا فیلم قتل ندا، که ندای بی پناه این سرزمین در راه حقوق اولیه انسان بودن است ، متاسفانه گسترش می یابد.
کجا می رویم؟
حرکت ما حرکت مسالمت آمیزی است . هدف نخست و نزدیک ما در درجه اول رسوایی این تقلب و دروغ بزرگ و مشروعیت زدایی از کسانی که بی پروا در پی لگدمال کردن حق پرسش مردم و وادار کردن آنها به سکوت و تسلیم است .
هدف دورتر و بنیادی تر گسترش شیوه های نوین مبارزه مسالمت آمیز است که بوسیله آنها بتوان فضای سیاسی – اجتماعی را به سمت فضای آزاد و نقد پذیر برد.
چه چیزی آزارم می دهد؟
کجایند اساتید دانشگاه ؟ کجایند معلم هایی که درس شرف و آزادگی می دهند؟ کجایند روشنفکرانی که تندترین حرف ها را پیش از این می زدند؟ اکنون مردم شان ، اکنون تاریخ آزادمردی شان نیازمند آنست که هر کسی واکنشی نشان دهد. هر کسی فریادی بزند.2 تیرماه 88
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر