به مناسب 25 نوامبر"روز جهانی حذف خشونت علیه زنان" در تیتر یکی از صفحات روزنامه ای فرانسوی آمده است:" خشونت زندگی زناشویی: سکوت را به هر قیمتی هست بشکنید"
این گزارش می نویسد که امروزه در فرانسه همانند بیشتر کشورهای اروپایی، اولین علت مرگ و میر زنان کمتر از 59 سال خشونت در زندگی زناشویی است.برآورد می شود که یک مورد از ده مورد خشونت علیه زنان در زندگی زناشویی را این موارد مرگ و میر شامل می شودو این یک مورد در هر دو و نیم روز رخ می دهد. این پدیده تنها منحصر به خانواده های طبقات محروم نیست. این پدیده در تمام طبقات اجتماعی اقتصادی و فرهنگی و در تمام طبقات سنی و همچنین در شهر و روستا دیده می شود.
با اینکه در فرانسه موسساتی زیادی برای مبارزه با این پدیده وجود دارد و همچنین شماره 3919 وجود دارد تا زنان را کمک کند که از سکوت کردن دست بردارند اما همچنان این پدیده از اهمیت زیادی برخوردار است.
حال نگاه کنیم به این مبارزه در ایران که بدون وجود نهادهای اجتماعی و بستر حقوقی مناسب تنها به آگاهی بخشی بدون پشتوانه حمایتی خلاصه می شود. اگر در اروپا مبارزه علیه خشونت علیه زنان به جدیت ادامه دارد و هنوز معتقدند وضعیت مطلوب نیست و همین هفته پیش رو در شهرهای فرانسه برنامه های مفصلی با هدف ترغیب زنان به شکستن سکوت شان ترتیب داده می شود می توان فهمید که در کشورهای اسلامی مانند ایران وضعیت چقدر فجیع است و سکوت چقدر سنگین.
در فیلم "جدایی نادر از سیمین" کلیشه ای مطرح می شود و چقدر عالی کارگردان این کلیشه را مطرح می کند که گویی خشونت علیه زنان اختصاص به طبقات پایین دارد. در حالیه که حتی نمی توان ادعا کرد که این خشونت در میان طبقات پایین بیشتر است.
فقط مسلئه این است که مبارزات علیه خشونت علیه زنان در ایران وقتی بخواهد از حد آگاهی بخشی خارج شود در ساختارهای حقوقی و فرهنگی اسیر می شود که زن اینجا به نوعی با شکستن سکوت اش به نوعی به اتهاماتش اضافه می کند.
و این اتهامات گاه به از دست دادن بسیاری از حقوق اش نیز منجر می شود.
اما در سطحی دیگر اگر از خشونت های فیزیکی عبور کنیم در بسیاری از خشونت ها می توان گفت زنان هم دست کمی از مردان ندارند.
این گزارش می نویسد که امروزه در فرانسه همانند بیشتر کشورهای اروپایی، اولین علت مرگ و میر زنان کمتر از 59 سال خشونت در زندگی زناشویی است.برآورد می شود که یک مورد از ده مورد خشونت علیه زنان در زندگی زناشویی را این موارد مرگ و میر شامل می شودو این یک مورد در هر دو و نیم روز رخ می دهد. این پدیده تنها منحصر به خانواده های طبقات محروم نیست. این پدیده در تمام طبقات اجتماعی اقتصادی و فرهنگی و در تمام طبقات سنی و همچنین در شهر و روستا دیده می شود.
با اینکه در فرانسه موسساتی زیادی برای مبارزه با این پدیده وجود دارد و همچنین شماره 3919 وجود دارد تا زنان را کمک کند که از سکوت کردن دست بردارند اما همچنان این پدیده از اهمیت زیادی برخوردار است.
حال نگاه کنیم به این مبارزه در ایران که بدون وجود نهادهای اجتماعی و بستر حقوقی مناسب تنها به آگاهی بخشی بدون پشتوانه حمایتی خلاصه می شود. اگر در اروپا مبارزه علیه خشونت علیه زنان به جدیت ادامه دارد و هنوز معتقدند وضعیت مطلوب نیست و همین هفته پیش رو در شهرهای فرانسه برنامه های مفصلی با هدف ترغیب زنان به شکستن سکوت شان ترتیب داده می شود می توان فهمید که در کشورهای اسلامی مانند ایران وضعیت چقدر فجیع است و سکوت چقدر سنگین.
در فیلم "جدایی نادر از سیمین" کلیشه ای مطرح می شود و چقدر عالی کارگردان این کلیشه را مطرح می کند که گویی خشونت علیه زنان اختصاص به طبقات پایین دارد. در حالیه که حتی نمی توان ادعا کرد که این خشونت در میان طبقات پایین بیشتر است.
فقط مسلئه این است که مبارزات علیه خشونت علیه زنان در ایران وقتی بخواهد از حد آگاهی بخشی خارج شود در ساختارهای حقوقی و فرهنگی اسیر می شود که زن اینجا به نوعی با شکستن سکوت اش به نوعی به اتهاماتش اضافه می کند.
و این اتهامات گاه به از دست دادن بسیاری از حقوق اش نیز منجر می شود.
اما در سطحی دیگر اگر از خشونت های فیزیکی عبور کنیم در بسیاری از خشونت ها می توان گفت زنان هم دست کمی از مردان ندارند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر