8 مارس روز جهانی زن است نه فقط روز زنان طبقه متوسط. در این میان وضعیت زنان کارگر، موضوع فراموش شده ای چه در جنبش زنان و چه در جنبش کارگری ایران است.
شاید فراموش شده ترین بخش فعالان کارگری ، بخش
زنان کارگر در ایران باشد به شکلی که حتی در بیانیه ها و خواسته های کارگران اشاره
به وضعیت تبعیض آمیز واسنفناک زنان کارگر نشده است. این زنان هم از سوی کارفرمایان
مورد استثمار قرار می گیرند و هم توسط همکاران و تشکل های کارگری فراموش شده اند. دولت
نیز تنها قوانینی را تصویب کرده است که کارفرمایان به راحتی از زیر آن شانه خالی
می کنند.
مهمترین تبعیض برای کارگران زن در ایران پایین
بودن حقوق آنها نسبت به مردان است. بسیاری از کارفرمایان حتی حقوق 330 هزار تومانی
تصویب شده در قانون را به زنان نمی دهند و در بسیاری از موارد با ساعات کار بیشتر
حقوق بسیار کمتری دریافت می کنند. آنان بدون قرارداد یا قراردادهای سفید امضا و
بدون بیمه با حقوق های اندک به کار مشغول اند. [1]
از سوی
دیگر کارفرمایان در بسیاری از کارگاهها و کارخانه زنان رنج سنی 18 تا 25 سال یا
حداکثر 30 سال را استخدام می کنند . همچنین از آنها تعهد هایی برای ممنوعیت ازدواج
و ممنوعیت بچه دار شدن گرفته می شود چرا که کارفرمایان نمی خواند زیر بار مرخصی
زایمان و زمان شیردهی در محل کار و تامین مهد کودک که طبق قانون باید انجام دهند
بروند. [2]
در مورد مسائل ایمنی کارفرمایان توجه خاصی به
فراهم کردن وسایل ایمنی خاص زنان نمی کنند و آنها باید از دستکش ها یا کفش های
مردانه استفاده کننده که به دلیل عدم تناسب باعث بیماری و دردهای موضوعی برای زنان
می شود.
اکنون زنان حتی در شهرهای کوچک ایران نیز وارد بازار کار شده اند. در فروشگاه ها، کارگاهها، کارخانه ها و کارهای دستی خانگی زنان مشغول به کار هستند اما حتی قانون فعلی کار که دستمزدی بسیار پایین تر از تورم سالانه را تضمین کرده است به آنها داده نمی شود.
برای پیشبرد بهتر جنبش زنان در ایران و حتی جنبش کارگری نیاز است که به این بخش فراموش شده توجهی جدی و متفاوت شود.
این بخش از زنان نیرویی هستند که می توانند خواسته های جنبش زنان را در حوزه های حقوق مدنی به بطن طبقه پایین جامعه ببرند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر