همواره نزدیک به عید نوروز دانشجویان با برگزاری نمایشگاهی از عکس های کشتار شیمیایی مردم حلبچه ، این فاجعه را برای همه یادآوری می کردند. عکس هایی که شهر را پر از کودکان و مردان و زنانی نشان می داد که روز زمین افتاده اند، تصویر عجیبی بود که به هیچ وجه قابل باور کردن نبود. این هم یکی از فجایعی بود که بر سر کردها آمد و اصولا در میان جنگ هم در سوی ایران و عراق عملا بخشی از موضوع جنگ شدند. این نوع نمایشگاهها تنها کارهایی بود که آن زمان می شد کرد در ایران که هنوز اینترنت و وب سایت ها تا این اندازه عمومی نشده بود.
مانند هر نسل کشی یی این وظیفه ما است که برای به یاد داشتن جنایتی که در حلبچه شد کاری انجام دهیم. برای یادبود قربانیان بناهای یادبودی بسازیم تا هم خودمان و هم آیندگان بدانند که ما زنده بودیم و شاهد این جنایت ها. این کاری است که در بسیاری از نمونه های نسل کشی مردم در کشورهای مختلف انجام می دهند و بناهای یادبودی برای قربانیان برپا می کنند . این بناها به نوعی تجسم عینی وجدان معذب انسان ها است تا شاید در آینده کمتر شاهد این جنایات باشیم . شاید روزی در ایران بتوان چنین بنای یادبودی را برای بسیاری از جنایات مانند جنایت حلبچه برپا کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر