نتایج عجیب انتخابات ریاست جمهوری و شورای شهر

چون آدم بهتر است اصولا جو گیر نشود و معیار و میزان کارش را همه وقت چه در هنگام شکست و افسردگی و چه پیروزی و شادی بکار بگیرد، من هم گفتم سری به آرای  انتخابات اخیر ( ریاست جمهوری و شورای شهر) بیاندازم. 

اول خوب گشتم که ببینم این آمار تفکیکی شهرها برای ریاست جمهوری کجاست. هر چه گشتم چیز قابل استنادی پیدا نکرد. شما هم می توانید بگردید بعید می دانم چیزی پیدا کنید. 

تنها در آماری که همه جا با یک منبع کپی شده اعلام شده است که جمع آرا ماخوذه شهرستان تهران و نه شهر تهران به این شرح است : 2862776 . منبع : http://www.hamshahrionline.ir/details/219152

بعد نگاهی کردم به آمار انتخابات شورای شهر تهران . فرماندار تهران چنین گفته است: مجموع آرای اخذ شده در چهارمین دوره شورای اسلامی شهر تهران ۲ میلیون و ۷۸۶ هزار و ۳۷۵ رأی بوده است که ۲ میلیون و ۲۴۲ هزار و ۶۶۲ رأی آن صحیح بود. - See more at: http://farsnews.com/newstext.php?nn=13920327000539#sthash.iTfmzrbN.dpuf

یعنی آمار رای دهندگان شهر تهران برای انتخابات شورای شهر چیزی نزدیک به میزان رای دهندگان شهرستان تهران در انتخابات ریاست جمهوری است. معنی این آمار این است:
شهر تهران اصولا کمتر از شهرستان تهران رای دادهند ولی این مهم نیست گیریم که همین آمار برای شهر تهران است.
یعنی همان میزانی که در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کرده اند در انتخابات شورای شهر هم شرکت کرده اند که البته بسیار غیر عقلانی است همواره آمار شرکت در شورای شهر باید کمتر از ریاست جمهوری باشد. اساسا این هم مهم نیست.
نگاه کنیم به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری و شورای شهر.
یعنی مردم تهران در دو انتخابات شرکت می کنند و در یکی با موج اصلاح طلبی به حسن روحانی رای می دهند و در یکی دیگر اکثریت به اصول گرایان . لطفا اگر توانستید این نتیجه را تحلیل علمی یا توجیه اصلاح طلبانه کنید.
آمار شورای شهر اعلام شده و مشخص شده که 13 نفر اصلاح طلب و 18 نفر اصول گرا انتخاب شده و بعد آقای چمران در صدر لیست شورای شهر تهران هنوز مثل همیشه بیشترین رای را آورده.
آیا به نظر شما این یک مهندسی کامل انتخاباتی برای ریاست جمهوری و شورای شهر نیست؟
فارس نیوز خبر داده که اصولگرایان در کل ایران 70 درصد در شوراهای شهر موفق شده اند.
مهندسی این انتخابات آشکارتر از آن است که بتوان آن را رد کرد. اما چون باعث رضایت همه شده کسی انگیزه اعتراض ندارد. آنچه گم شده است باز فکر انتقادی و تحلیلی و جدا از این که به نفع من بود یا نه. آری این حقیقت است که باز به مسلخ رفته است.