امروز روز جهانی زبان مادری است. روزی که برای بسیاری از هموطنان ما روز تازه شدن زخمی کهنه است. زخم تحقیر و ممنوعیت زبان مادری برای تحصیل و برای شعر و برای انتقال میراث فرهنگی.
در سال 1384 که برای پژوهشی درباره "بیگانگی قومی در میان ترکمن ها" به گنبد کاوس و بندر ترکمن و روستاهای آن منطقه سفر کرده بودیم، به طرز دردناکی شاهد این زخم هر روز تازه شونده بودیم . یکی از بهترین شاعران ترکمن در روستای دور افتاده زندگی می کرد که به دیدارش رفتیم. او با بغض و اشک شعری را می خواند که پهلو می زد به شعر حیدربابای شهریار به زبان ترکی. در شعرش فریاد می زد و می نالید که چگونه شد که این فرهنگ در حال زوال است. فرهنگ ترکمنی که بسیاری از مشخصاتش زبانزد است از اسب ترکمن و لباس ترکمن و از نمد ترکمن با دوتار ترکمن.
بسیاری از معلمان ترکمن به ما می گفتند که به شدت وزارت اطلاعات نسبت به آنها حساس است و آنها نمی توانند حتی خارج از ساعات درس مدرسه به بچه ها زبان ترکی ترکمنی را بیاموزند تا این تداوم فرهنگی از میان نرود. آنها متهم می شوند به تجزیه طلبی و به هزار تهمت های دیگر.
در گنبد کاوس با دکتر تکه استاد دوتار ترکمنی گفتگو کردیم که درباره ابعاد وسیع و غریب سازی که تنها دو سیم دارد صحبت کرد. خانواده تکه از کوچکترین فرد خانواده که ده سال داشت تا همسر و دختران بزرگتر همه ساز می زنند و به نوعی با دیگر هنرمندان این ناحیه بار این فرهنگ را به دوش می کشند.
این درد فقط درد ترکمن های ایران نیست. ترک های ایران ، کردها ، عرب ها نیز سالهاست که این زخم را بر بدن خود دارند.
امروز سازمان عدالت برای ایران پژوهشی را با عنوان "گفتگو با مرگ" گزارشی پیرامون نقض حقوق فعالان هویت طلب عرب منتشر کرده است که در جای خود بسیار قابل توجه است که به آدرس زیر منتشر شده است:
http://justiceforiran.org/wp-content/uploads/2013/02/Al-Hiwar-report-FA-21FEB-20131.pdf
در سال 1384 که برای پژوهشی درباره "بیگانگی قومی در میان ترکمن ها" به گنبد کاوس و بندر ترکمن و روستاهای آن منطقه سفر کرده بودیم، به طرز دردناکی شاهد این زخم هر روز تازه شونده بودیم . یکی از بهترین شاعران ترکمن در روستای دور افتاده زندگی می کرد که به دیدارش رفتیم. او با بغض و اشک شعری را می خواند که پهلو می زد به شعر حیدربابای شهریار به زبان ترکی. در شعرش فریاد می زد و می نالید که چگونه شد که این فرهنگ در حال زوال است. فرهنگ ترکمنی که بسیاری از مشخصاتش زبانزد است از اسب ترکمن و لباس ترکمن و از نمد ترکمن با دوتار ترکمن.
بسیاری از معلمان ترکمن به ما می گفتند که به شدت وزارت اطلاعات نسبت به آنها حساس است و آنها نمی توانند حتی خارج از ساعات درس مدرسه به بچه ها زبان ترکی ترکمنی را بیاموزند تا این تداوم فرهنگی از میان نرود. آنها متهم می شوند به تجزیه طلبی و به هزار تهمت های دیگر.
در گنبد کاوس با دکتر تکه استاد دوتار ترکمنی گفتگو کردیم که درباره ابعاد وسیع و غریب سازی که تنها دو سیم دارد صحبت کرد. خانواده تکه از کوچکترین فرد خانواده که ده سال داشت تا همسر و دختران بزرگتر همه ساز می زنند و به نوعی با دیگر هنرمندان این ناحیه بار این فرهنگ را به دوش می کشند.
این درد فقط درد ترکمن های ایران نیست. ترک های ایران ، کردها ، عرب ها نیز سالهاست که این زخم را بر بدن خود دارند.
امروز سازمان عدالت برای ایران پژوهشی را با عنوان "گفتگو با مرگ" گزارشی پیرامون نقض حقوق فعالان هویت طلب عرب منتشر کرده است که در جای خود بسیار قابل توجه است که به آدرس زیر منتشر شده است:
http://justiceforiran.org/wp-content/uploads/2013/02/Al-Hiwar-report-FA-21FEB-20131.pdf
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر